Show 1 - Kees van der pijl, oekraine en pandemie van de angst

Rico vroeg mij een stukje te schrijven. Iets te vertellen over mijn beleving na de eerste show.
De eerste aflevering van de WWG Show is achter de rug. Het werd een mooie mix voor hart en hoofd zoals iemand later zou opmerken. Het interview samen met de muziek, mime, de poppenkast en absurde filmpjes. Het was gelukt! De accommodatie van het pand , de editor, de gastartiesten en natuurlijk wij zelf deden dit onbetaald en voor een onbetaalbare ervaring.

Ik ben dus echt trots op wat we met elkaar hebben neergezet!
De naam ‘waarschijnlijk waargebeurd’ komt voort uit mijn verlangen om met expressie, theater, kunst en muziek uit een keurslijf te stappen.  Niet door de realiteit (die voor iedereen anders is) te ontkennen of te bevechten maar door er mee te spelen. Tegenstellingen geven een prachtige mogelijkheid voor expressie. Donker- licht, water- vuur, Oekraïne-Rusland, Wappie-Schaap.

Wanneer je met die tegenstellingen gaat spelen ontstaat er een beweging die tot iets moois kan leiden: een lied, een schilderij, een nieuw inzicht..

Toch?
Waarschijnlijk wel.

Als je er maar niet tegen in gevecht gaat en de tegenstellingen ontkent ……
Ja leuk hoor maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Mijn vriendin noemde mij laatst naïef. Ik ben namelijk bezig mensen uit te nodigen voor de tweede show. Zoals mijn schoonouders, vrienden en familie. Veel van hen hangen het overheid narratief aan. maar SO WHAT?,  kunst overstijgt en verbroederd.

Toch?
Waarschijnlijk wel.

Zo stuurde ik hen dus info en een compilatiefilmpje over de WWG show.
Waar er voor de pandemie inhoudelijk werd ingegaan op mijn performance door collega’s en vrienden merk ik nu iets anders op. Het is de terugkerende vraag:
"Wat bedoel je daar mee?"

Opeens moet ik mijn expressie gaan verantwoorden. Het lijkt alsof na aanbellen de deur, vriendelijk doch beslist voor mijn neus dicht gedaan wordt. Mijn vriendin zei: "je had dat toch kunnen weten van die en die? ... ik wel in ieder geval". Toch is het voor mij confronterend probeer ik mijn vriendin uit te leggen. Zij hebben altijd, ongeacht de politieke achtergrond en overtuiging meegekeken en ingevoeld. Die openheid lijkt weg.

Collega’s zeggen nu: “ik zie dat je er lol in hebt”
Of “het zal zeker veel werk zijn geweest….”
Verder blijft het stil, …..doodstil

Het geeft een desolaat beeld van een verdrietige man op een queeste naar de heilige graal.
"Misschien heb je een klein traumaatje op het krijgen van erkenning?" vroeg mijn vriendin mij terloops.. Hoe kun je  godverdomme zoiets tegen mij zeggen?!! vloek ik tegen haar.

De hele straat kan meegenieten want het is mooi weer en we zitten gezellig te borrelen..
Natuurlijk wil ik erkenning, iedere performer wil erkenning, anders zou hij niet op het podium staan…

toch?
Tuurlijk wel joh!

In bed lees ik mijn vriendin mijn eerste verhaaltje voor de website voor. "Wel een beetje lang", is haar reactie. "Wel grappig, maar".. eindigt zij:
"Wat bedoel je er eigenlijk mee?"
 
Laat ik mezelf moed inspreken met het wel bekende spreekwoord:

je weet nooit hoe een koe een haas vangt
En:
als er 1 olifant over de dam is volgen er meer

Toch??

Robbert Recourt, 12 mei 2022

rumble

bitchute

buzzsprout